Καθόσουν αμίλητη
Και οι στιγμές αιώνες μου φανήκανε
Αιώνες πεταμένοι εδώ και εκεί
Στου ισογείου το λιγοστό φως
Καθόσουν Αμίλητη
Μέχρι το στόμα σου που άνοιξες
Γαλάζια ήτανε τα μάτια σου
Μετά φωτιά γινήκανε και
Αρχίσανε να καίνε τα λόγια που είπες,
Μέχρι το στόμα σου που άνοιξες
«Είσαι Ετερόφωτος», μου είπες και
Ξανά τη σιωπή επέλεξες
Γιατί σ’ αρνήθηκα χωρίς να σε ρωτήσω
Δίχως να σε σκεφτώ
«Είσαι Ετερόφωτος», μου είπες
Εγώ δε σου απάντησα
Καθώς με σθένος μου το ζήτησες
Όχι με λόγια, αλλά
Με το κενό εκείνο που τα δόντια σου γεμίζει
Εγώ δε σου απάντησα
Μάθε τούτο όμως.
Τα φεγγάρια μέσα στη νύχτα βασιλεύουν
Μέσα στη νύχτα ανθούνε και μαραίνονται
Το φως χαρίζουνε για λίγο στους ανθρώπους
Μάθε και τούτο, όμως.
Και η ποίηση και τα άσματα
Για τα φεγγάρια εξιστορούν
Για τις θλιμμένες κόρες
Που εμάς τους ετερόφωτους
Θλιμμένα αγαπούνε
Σαν σήμερα που πανσέληνο έχει.
30-03-2010
Αθήνα
Gene Clark- So you say you lost your baby
