Portrait of the Soul (Raw Material II) / Ψυχής Πορτραίτο (Ακατέργαστο υλικό ΙΙ)

So eventually you did wake up Seeing what you were ignoring before Mesmerized, you asked me to be naked Grabbing that pen of innocence The very same one that I used to rape the paper some moments before Shoving it deep into my chest Dissecting my skin and cracking my bones Allowing my physical self to be peeled gently My soul leaving naked While you asked me to stand still, I had nowhere to go My soul is not used on moving Let alone posing for strangers But there you started painting it Letting small smirks of sunshine Departing from your mouth and covering my nude ego, Making it unable to react Upon finishing, you asked  me to watch How the lines had the colors of me feelings And then I did realize How different and ugly I was depicted in your eyes How the idea of me, was vanishing in the summer’s breeze That was flowing through the open door.

Ξύπνησες, τελικά Αντικρίζοντας ότι αγνοούσες μέχρι τώρα Σχεδόν μαγεμένη, μου ζήτησες να γυμνωθώ Ενώ άρπαξες το μολύβι της αθωότητας -Το οποίο είχα χρησιμοποιήσει στιγμές πριν για να βιάσω το χαρτί- Και το κάρφωσες βαθειά στο στήθος μου Ανατέμνοντας το δέρμα μου και τα κόκκαλα μου σπάζοντας, Επιτρέποντας τον σαρκικό εαυτό μου να ξεφλουδιστεί απαλά, Την ψυχή μου αφήνοντας γυμνή.  Μου ζήτησες να μείνω ακίνητος Αλλά δεν είχα και που να πάω Η ψυχή μου στην κίνηση δεν είναι μαθημένη Ούτε στο να ποζάρει για ξένους Και να ξεκίνησες να σχεδιάζεις Αφήνοντας μικρά φωτεινά χαμόγελα Να αναχωρήσουν από το στόμα σου και να σκεπάσουν το ακάλυπτο εγώ μου Καθιστώντας το ανίκανο να αντιδράσει Όταν τελείωσες, μου ζήτησες να παρατηρήσω Πως οι γραμμές είχαν τα χρώματα των συναισθημάτων μου Και μόνο τότε συνειδητοποίησα Πόσο διαφορετικός και άσχημος απεικονιζόμουν στα μάτια σου Και πως η ιδέα μου εξαφανιζόταν με το καλοκαιρινό αεράκι Που έρεε στο δωμάτιο από την ανοικτή πορτα.

Teknaf, June 2016 (Exact date missing)