Καμια φορα οι εικονες προκαλουν χιλιες λεξεις. Καμια φορα οι λεξεις "φτιαχνουν" εικονες. Καποιες εικονες μπλεκονται τοσο πολυ με τις λεξεις, που δε μπορει κανεις να καταλαβει τι αρχιζει απο που...Και αυτο δεν ειναι καν τεχνη. Ειναι τεχνη στο παρα 5. Χ+Α.
Πότε θα στρώσεις επιτέλους Στρωτή δουλειά να κάνεις Στα κοινωνικά στρώματα να ανέρθεις Στρωματικά ανώτερος να είσαι Να σταματήσεις σε στρώματα ξένα να πλαγιάζεις Να στρώνεις το κρεβάτι σου ξεκίνα Χαρακτήρα σα θα στρώσεις Όλα στρωτά θα γίνουν Θα στρωματοποιείς τις υποθέσεις σου Στο κάτω στρώμα οι μικρές Στο πάνω αυτές με τη σπουδαιότητα την οικονομική Κάτω από τα στρώματα λεφτά πολλά να κρύβεις Για να στρώσεις παγίδα στους ανταγωνιστές Που στο δρόμο αγκάθια θα σου στρώνουν
Και σα θα στρώσεις τσιμέντο στης γης την κάθε σπιθαμή Καμία χρυσή επίστρωση αξία δε θα δίνει στη ζωή Το χάος όσο πιέζεις για να στρώσει Κάποια στιγμή την αποστρωματοποίηση του θα αποφασίσει Σα ρίζα θα σε στρώσει Κάτω από μερικά στρώματα γής Στρωτά και ήσυχα Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς
Θεός νόμιζα πως ήμουν Κι όμως, Την Έβδομη μέρα της Δημιουργίας Λησμόνησα, Κουράστηκα. Οι οπαδοί μου, ειδωλολάτρες έγιναν Στο ταμείο αθεϊας βγήκα ξαφνικά, Να παρακαλάω...
24-09-2009, επηρεασμένος απο την ανάγνωση του Φ. Πεσσόα!
Μορφοποιείται η ιδέα, Αργά με βήμα σταθερό Φαινομενικά χωρίς σκοπό μα, Λαμβάνοντας το απλό ερέθισμα Πλάθοντάς τη μέσα και πίσω Στο Μυαλό Στο μέρος εκείνο όπου οι σκέψεις Δημιουργούν Επαναστάσεις
Η μορφοποίηση αυτή, σάρκα και οστά αποκτά Από το σπέρμα εκείνο που, Δίχως ωάριο να γεννήσει προσπαθεί Μωρά πού γάλα δε θα πίνουν Μόνο αίμα και χαμόγελο Από της μάνας τους το στήθος Τον κόσμο αυτόν να αλλάξουν Το αύριο για να σηκώσουν στις πλάτες τους
Ανάσα…… Όσο περισσότερο αέρα στα πνευμόνια Και μέσα, βαθιά, στο κρύο Στο γαλάζιο που γίνεται βαθύ μπλε και μαύρο στο τέλος Η’ με το μαργαριτάρι που λάμπει ανάμεσα στα δόντια Στην επιφάνεια θα βγω Η’ μελανιασμένο θα με ξεράσει η άνωση και θα με δέρνει το κύμα.
28-08-2009 Για ένα φίλο που δεν του αρέσουν τα εκτενή «ποιήματα»
-Καλή σου μέρα, καλώς ήρθες Καλώς όρισες στον κόσμο μας Αν θέλεις σε αυτό το «μας» να χωρέσεις Μάθε πως μια σύμβαση πρέπει να υπογράψεις.
-Καλώς σας βρήκα και μέρα σας καλή Σε αυτό το «μας» δεν ξέρω αν θέλω να χωρέσω Μα ανάμεσά σας γεννήθηκα Χρειάζεται θα έλεγα αέρα να αναπνεύσω Τους όρους σας ακούω.
-Έχει καλώς που δέχεσαι Τη σύμβαση να ακούσεις Δεν είναι δύσκολη πολύ Ούτε πολύ μεγάλη Μα όλοι όσοι την υπέγραψαν Ευτυχισμένοι τη ζωή τους την ξοδεύουν.
-Γεμάτος προσμονή μα και με σκεπτικό που τρέχει Άλλο τα χείλη σας σφαλιστά μην έχετε Τους όρους σας ακούω.
-Να λοιπόν πως πρέπει Τα γενόμενα να ορίζεις Και πως τον κόσμο να περιγράφεις Να πως υπόσταση εσύ θα αποκτήσεις Να και πως ταυτότητα τα παιδιά σου Με 24 σύμβολα, έτσι τη ζωή σου θα τη γράφεις.
-Να με συμπαθάτε άρχοντες και σοφοί αυτού του τόπου Μα προχτές που κάθισα τα Ευαγγέλια να διαβάσω 20 μου φάνηκαν και έτσι πήρα να τ’ αραδιάσω. Και στα προχτές που για τον έρωτα ήθελα να γράψω Δε μου φτάνανε και πήρα άλλα 4 28 τα έκανα για να χωρέσει η ψυχή μου.
- Σε Σφάλμα μεγάλο και σε ολίσθημα τρανό έπεσες Τα 24 σύμβολα ποτέ δεν είναι πολλά Και σίγουρα λίγα κανείς ποτέ δεν τα ‘βρε Μάλλον κάπου παραπάτησες, Βγήκες απ’ την ορθή την σκέψη.
- Μα προύχοντες και δάσκαλοι Τα χρώματα, τα σχέδια που έχω στο μυαλό μου Εγώ δε γίνεται με 24 ποτέ να τα ορίσω Μπογιές, νερό και χρώματα χρειάζομαι Για να τα ξεμπερδέψω Και όλες αυτές οι μολυβιές και οι ωραίες λέξεις να, Στο λαιμό μου κάθονται και κόμπους κάνουνε Τις πιο γλυκές, τις πιο ωραίες σκέψεις.
-Αυτά που λες λόγια σώφρον άνθρωπο δεν φτιάνουν Να σε νουθετήσουμε είναι ανάγκη μεγάλη Πάνω στο μαυροπίνακα με άσπρη κιμωλία Τα 24 σύμβολα να γράφεις, σα να μεταλαμβάνεις Τη Θεία Κοινωνία.
-Μα και το Θεό τον ίδιο το Θεό ακόμα, Σε σύμβολα να τον στριμώξετε έχετε βαλθεί Εγώ ελεύθερο τον έχω στο μυαλό Έτσι μου το είχε πει, Πριν ακόμα γεννηθώ.
-Βλάσφημε που και το Θεό να αλλάξεις ψάχνεις Πιο τέλειο από εμάς, Ποτέ δεν θα τον περιγράψεις Ιερόσυλε, τη σύμβαση σου παίρνουμε μακριά Στο «μας» δεν σου πρέπει να υπάρχεις.
-Ας είναι όπως τα ορίσετε Δε μου χρειάζεται αυτό, Στο λόγο και στο χρώμα θα σκαλώσω Απαντήσεις για όλα εγώ θα βρω Χαμόγελα πλατιά για να σκορπώ στον κόσμο. Και όταν με μέτοχους της σύμβασης μιλώ Τα χέρια μου θα ακουμπώ Επάνω στα δικά τους χέρια Το ίσο στα τραγούδια θα κρατώ Σκόρπια σύμβολα στις λέξεις θα αφαιρώ Μα θα προσθέτω επίσης Μήπως δούνε πίσω από τις λέξεις Το Σκοπό.
23-8-2009 Στο τρένο για Αθήνα, που ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του. H φωτό του Χ. από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Ξύπνησες νωρίς, πριν τα όνειρά μου φύγουν Τον ήχο που τα βλέφαρά σου κάνουν σαν ανοίγουν Δεν άκουσα και άφησα μια ανάσα να χαθεί Σαν κάρφωσες το βλέμμα στο ταβάνι Τις ατέλειες στο γύψο να μετρήσεις Για μια ακόμα φορά μη χαθεί η αρμονία τάχα Σήκωσες το αριστερό σου χέρι Μα δεν έφτασες τον κόσμο
Στο κρεβάτι ανακάθισες, πριν ότι λείπεις αισθανθώ Στο ίδιο σημείο που εχτές ένα είχαμε γίνει Δεν άκουσα και άφησα ένα όνειρο να τελειώσει Σαν κάρφωσες το βλέμμα στο πάτωμα Τα γδαρμένα σανίδια να μετρήσεις Για μια ακόμα φορά μη λείπει ούτε ένα τάχα Κατέβασες το δεξί σου χέρι Μα δεν έφτασες τους ανθρώπους
Στον καθρέφτη σηκώθηκες και στήθηκες πριν ξυπνήσω και σε πιάσω Τα μαύρα ρούχα της δουλειάς σαν πάντα φόρεσες Δεν άκουσα και άφησα τον ιδρώτα μου να στάζει Σαν κάρφωσες το βλέμμα στον καθρέφτη μου Το σώμα σου που έλειπε να μετρήσεις Για μια φορά ακόμα, μήπως και το βρεις Πίσω από το είδωλο στύλωσες τα μάτια σου, Μα δεν κοίταξες εμένα….. …Είχα ξυπνήσει!
Μαγνήτης, χώρος για τίποτα άλλο Ούτε καν για τον ήλιο Ούτε σχεδόν για τον αέρα Γδύθηκες άλλη μια μέρα Αποφάσισες εσύ για εμένα
Περιέργεια, ανάσα πάνω στην άμμο Από τις σκιές ένα βήμα μακριά Σκιά και συ χωρίς μια ρίζα Με μια κηλίδα λευκή στη μέση Που αντανακλάει τους ανείπωτους πόθους
Θαυμασμός, καθρέφτης που παραμορφώνει Κλειδώνει το σώμα σου μέσα σου Φτύνοντας μονάχα τα άκρα Δώρο για τα αδηφάγα μάτια Που το λυρισμό παρατήσανε για τις φτηνές τις ηδονές
Αναλαμπή, στον πόνο απέναντι Κλείνονται οι χαιρέκακες μικρές σου κόρες Αστράφτουν και γυρνούν ανάποδα Στου έρμου περαστικού την κακουχία Βρήκες της ζωής σου το σκοπό
Επανάληψη, χρωστάς παντού μα δεν πληρώνεις Βρίθεις από κενό απέραντο Κι όμως ο πλούτος που η διαιώνιση σου χάρισε Δε λέει από πάνω σου να αποτιναχτεί Γαντζώνεται από της μοίρας το γκρεμό
Ακρότητες, μέχρι το τελευταίο εκατοστό Έξω από το νερό ανάσες καθώς γυρεύεις Δεν έχεις τη συναίσθηση πως στα ρηχά παλεύεις Γυρνάς, παλεύεις μα δε δέχεσαι Από τους ήρωες κανείς τους να σε σώσει
Ελευθερία, γεμίζει το ήδη γεμάτο στήθος σου Σε τούτου του μικρόκοσμου τη σάπια ανωνυμία Το δέρμα σου αλλάζεις σα μαύρο ερπετό Σα χαμαιλέοντας αστείος και χαλασμένος Χώνεσαι μέσα στην άμμο να σωθείς
Ανάκληση, ξανά στο ίδιο που παράτησες Πίσω στις σακούλες τις πλαστικές και τα φθηνά προϊόντα Να προμοτάρεις ήρθες και όχι να προωθηθείς Δεν είχε νόημα ούτε μια ανάσα τελικά Το βράδυ θα χαμογελάς με το ίδιο προσωπείο.
