Νάρκισσος

Μαγνήτης, χώρος για τίποτα άλλο
Ούτε καν για τον ήλιο
Ούτε σχεδόν για τον αέρα
Γδύθηκες άλλη μια μέρα
Αποφάσισες εσύ για εμένα

Περιέργεια, ανάσα πάνω στην άμμο
Από τις σκιές ένα βήμα μακριά
Σκιά και συ χωρίς μια ρίζα
Με μια κηλίδα λευκή στη μέση
Που αντανακλάει τους ανείπωτους πόθους

Θαυμασμός, καθρέφτης που παραμορφώνει
Κλειδώνει το σώμα σου μέσα σου
Φτύνοντας μονάχα τα άκρα
Δώρο για τα αδηφάγα μάτια
Που το λυρισμό παρατήσανε για τις φτηνές τις ηδονές

Αναλαμπή, στον πόνο απέναντι
Κλείνονται οι χαιρέκακες μικρές σου κόρες
Αστράφτουν και γυρνούν ανάποδα
Στου έρμου περαστικού την κακουχία
Βρήκες της ζωής σου το σκοπό

Επανάληψη, χρωστάς παντού μα δεν πληρώνεις
Βρίθεις από κενό απέραντο
Κι όμως ο πλούτος που η διαιώνιση σου χάρισε
Δε λέει από πάνω σου να αποτιναχτεί
Γαντζώνεται από της μοίρας το γκρεμό

Ακρότητες, μέχρι το τελευταίο εκατοστό
Έξω από το νερό ανάσες καθώς γυρεύεις
Δεν έχεις τη συναίσθηση πως στα ρηχά παλεύεις
Γυρνάς, παλεύεις μα δε δέχεσαι
Από τους ήρωες κανείς τους να σε σώσει

Ελευθερία, γεμίζει το ήδη γεμάτο στήθος σου
Σε τούτου του μικρόκοσμου τη σάπια ανωνυμία
Το δέρμα σου αλλάζεις σα μαύρο ερπετό
Σα χαμαιλέοντας αστείος και χαλασμένος
Χώνεσαι μέσα στην άμμο να σωθείς

Ανάκληση, ξανά στο ίδιο που παράτησες
Πίσω στις σακούλες τις πλαστικές και τα φθηνά προϊόντα
Να προμοτάρεις ήρθες και όχι να προωθηθείς
Δεν είχε νόημα ούτε μια ανάσα τελικά
Το βράδυ θα χαμογελάς με το ίδιο προσωπείο.

10-07-09 Πάρος, από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου.

Crippled Black Phoenix- Whissendine