Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με τη μουντή ταπετσαρία,
που απλώνεται στους 4 τοίχους από άκρη σε άκρη,
Καμία ιδέα, καμία πρωτοτυπία,
Κανένα ρίσκο,
Και όμως στην ιδέα ότι θα έρθει,
Ξεπηδούσαν χρώματα από του Νταλί τη φαρέτρα
Ζωσμένα με την ακανόνιστη παράνοια του Πόλοκ,
Και αυτό το ξενοδοχείο έγινε για λίγο διαφορετικό.
Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με το αφόρητο εκείνο άρωμα,
Σαν πατσουλί κοινής γυναίκας που
Αλλάζοντας πουκάμισα προσπαθείς να κρύψεις από τη συμβία σου
Η' προσπαθείς να βγάλεις από το μυαλό σου,
Και όμως, στην ιδέα ότι θα έρθει
Ανέβλυζαν αρώματα, από τη ντουλάπα, τα συρτάρια, το ψυγείο
Λουσμένα με τη μυρωδιά μιας χαμένης άνοιξης του Τσιρκά,
Με τη λυρικότητα της ανοιξης του Βιβάλντι
Και αυτό το ξενοδοχείο, έγινε λίγο πιό εύοσμο.
Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με τις απρόσωπες εκείνες λάμπες, εκατέρωθεν του διπλού κρεβατιού
Που εκμπέμπουν άρρωστο το φως της ανάγνωσης,
Ίσα για να διευκολύνουν τον ύπνο να σε πάρει,
Ίσα να παρέχουν φως για τις πιό σκοτεινές αμαρτωλές σου σκέψεις
Και όμως, στην ιδέα ότι θα έρθει
Γέμιζε φώς χιλίων ηλίων το λυκοφωτισμένο δωμάτιο
Και εκατομμύρια φεγγάρια έσερναν μαζί τους το χορό
Σαν το στέμμα του Απόλλωνα σε περίοδο έμπνευσης,
Που το κραδένει ο Φαέθωνας λίγο πριν πέσει από το άρμα,
Και αυτό το ξενοδοχείο, έγινε λίγο πιο φωτεινο.
Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με τα θλιβερά διπλά κρεβάτια με τα ωραία στρώματα
Που την μοναξία την υψώνουν στο τετράγωνο της απόστασης
Και μεγαλώνουν το χώρο της απώλειας γεωμετρικά
Δίχως να μπορείς να αγγίξεις τον τοίχο πλάι σου
Και όμως, στην ιδέα ότι θα έρθει
Κάνεις στην άκρη και στριμώχνεσαι, μήπως χώρο δε βρει και φύγει
Σαν τον αμαρτωλό που τον Χριστό εκλιπαρούσε,
Γεμάτος πληγές από του Προκρούστη το τράβηγμα,
Και αυτό το ξενοδοχείο, έγινε λιγότερο μοναχικό
Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία ίδια ήταν, είναι και θα είναι
Και ούτε το σώμα,
Θα μάθει να χορεύει σε λατίνικους ρυθμούς
Ούτε το φως,
Θα έρχεται να κρύβει τη νύχτα από τους ανέραστους
Ούτε η μυρωδιά,
Θα μπορέσει στον εγκέφαλο να δώσει ερέθισμα,
Ούτε το χρώμα,
Θα κάνει το μήλο να σφυρίξει ποτέ
Μοναχά σαράκια και σκουλίκια θα σέρνονται στα γερασμένα ξύλα τους
(Και οι ανακαινίσεις μη σας γελάνε, είναι πρόσκαιρες)
Θα τρώνε από την ψυχή των φιλοξενούμενων
Από την μοναξιά τους θα θεριέυουν
Στριμώχνοντας όνειρα, ελπίδες και αναμνήσεις
Στις τσέπες του πρωϊνού παντελονιού
Που για πάντα θα βγαίνει τσαλακωμένο
Από του Παπαδιαμάντη την φόνισσα πένα
Στο ίδιο ξενοδοχείο...
24-02-2010
Σκιάθος, Ξενοδοχείο Μελτέμι, Ένα χαμηλό ποτήρι Campari
Καθόλου Μουσική.
