(Αφιερωμένο στο Στέλιο Ξ.)
Ο έρωτας που σε σηκώνει κάθε βράδυ
Έτσι να τον περιγράφεις με τα λόγια μου
Για να τον σκοτώνεις και να καλοκοιμάσαι:
"Αρμύρα πρωϊνή και ήχος δάσους πρωϊνού
Σαν ξυπνάς του καλοκαιριού μία πρωϊα
Με όλα τα αρώματα και τα χρώματα
Του δάσους που έγινε προσκέφαλο
Φιλτράρει για να μη μεθύσεις.
Και σέρνεσαι από τον θαλασσινό αγέρα
Προς το φλοίσβο,
Εκεί που μία μεσόκοπη γυμνή κόρη
Λούζει τις αμαρτίες της με φύκια και αφρούς
Της Αφροδίτης πορεία ανάστροφη σαν κάνει
Αδειάζεις τα ρούχα σου σε μία γωνιά
Και χύνεσαι στο κύμα
Έρωτα λες πως κάνεις πιά, μια και η θάλασσα σας δένει
Σταυρόκομπο όπως δένει ο ναύτης το βαπόρι
Που ποτέ δικό του δε θα γένει
Μιάς και το νερό σε κάποια ακτή θα το ξεβράσει
Όπως το κύμα εσένα πια αφήνει
Γυμνό στων χοντροβότσαλων την κόχη
Να λιάζεις τα αχαμνά σου
Με φόβο μη και χάσεις κομμάτια απ’την αρμύρα
Την ίδια που φορεί και η κόρη που πια σε χαιρετάει
Γελώντας, γιατί ξέρει αυτή
Πως τα πουλιά που κυκλικά πετούν απ’το κεφάλι της ίσα πάνω
Σεισμούς προφητεύουν και καταστροφές"
Έτσι να ξορκίζεις τα όνειρα, με τέτοιες καλές εικόνες.
Καθώς αν τα αφήσεις να ξεχυθούν,
Μπορεί ένα κοχύλι να βρείς στο πλάι σου το επόμενο βράδυ
Και τότε είσαι αληθινά χαμένος.
Ντάκα,
04/06/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου