ZBYB94

Προσπαθώ με βία να ενώσω τις τελίτσες,

Αυτούς τους μαύρους μικρούς διαόλους

Που μου κρύβουν την ευτυχία

Ζητώντας να τις ενώσω με γραμμές

Που φυλακίζουν και περιχαρακώνουν

Το χώρο και αμαυρώνουν το όμορφο λευκό

Προσπαθώ να ενώσω λέει,

Γιατί πρέπει να επικοινωνήσουν μεταξύ τους

Να μου ψιθυρίσουν τι έχω κάνει εχτές

Τι έκανα σήμερα και τι θα κάνω αύριο.

Μα όσο και αν προσπαθώ να τελειώσω την απεχθή τούτη εργασία

Όλο και μία καινούρια τελεία παρουσιάζεται,

Κοντά συνήθως στην τελευταία

Και όσο λέω «θα την πιάσω»

Τόσο ξεμακραίνει

Και από το πάθος μου να την ενώσω με τις υπόλοιπες

Ανοίγω και σκορπίζω τις υπόλοιπες

Μέχρι που η φυλακή γίνεται λαβύρινθος

Το σχέδιο σουρεαλιστική απεικόνιση του τίποτα

Τότε εμφανίζεται ο Ασιάτης πάνω στο πράσινο ποδήλατο

Σταματάει μπροστά μου επιδεικτικά

Φωνάζοντας τρεις γνωστές μα συνάμα ακατάληπτες λέξεις

Μου χαμογελάει στρίβει και χάνεται

Και οι τελείες υπνωτισμένες τον ακολουθούν

Μαζί με τις γραμμές

Μαζί με εκατομμύρια ανθρώπων που παρατάνε τις δουλειές τους

Και τρέχουν ξωπίσω του

Προς τη θάλασσα

Και εκεί, γαλήνη, ησυχία, τάφος

Φύλλο δεν κουνιέται και όμως το νερό δείχνει ανταριασμένο

Ακίνητο, μα υπόκωφα μπορώ να το ακούσω

Μπορώ να αναγνωρίσω στην αντανάκλασή του

Τη συνέχεια του εαυτού μου

Που απλά είναι δημιούργημα  κάποιου άλλου

Σε εμένα απλά έλαχε το έργο

Να ενώσω τις τελείες

Που τρέχουν πανικόβλητες πια,

Να μαζέψουν τους βουτηχτάδες

Για να έχουνε ακόλουθους

Και μάρτυρες

Πολλούς.

30.10.2013

Άγιος Δημήτριος

Αθήνα

Διακοπή

Γινήκανε οι αυλές μας

Αυτοκινήτων Νεκροταφεία

Κρυμμένα Επιμελώς

Πίσω από πλαστικά αναρριχόμενα

Πίσω από ψέματα καλλωπιστικά

Και συνθλίβονται τα παλιοσίδερα

Τα κάποτε χρήσιμα

Από τοίχους που ακίνητοι μοιάζουν

Κι όμως ολοένα πλησιάζουν

Διαλύοντας τις λαμαρίνες

Ρουφώντας το λιγοστό

Έτσι και αλλιώς οξυγόνο

Και πνίγονται οι παιδικές φωνές

Που κάποτε αντηχούσαν στις πίσω θέσεις

Γίνονται κραυγές, έπειτα τσιρίδες

Και μετά σιωπές

Τόσο δυνατές

Που τις ακούς όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου

Όταν κοιτάζεις  την δουλειά σου

Τον θόρυβο των αλυσίδων σου ξεπερνώντας.

Από κάτω σήραγγες ανοίγονται

Η θλίψη γρήγορα να ταξιδεύει

Από πάνω θηρία σηκώνονται

Για να νιώθουμε μικροί

Και οι σκάλες τους στενές

Ουρές για τα ουράνια

Ατελείωτες

Οι αυλές γινήκανε

Νεκροταφεία της ελπίδας

Πόρτες κλειστές, ανάσες βαριές

Κάθε μέρα πιο κουρασμένες, πιο νωθρές

Ούτε ο καθημερινός μόχθος δεν έμεινε

Να του φορτώσουμε τα δεινά του κόσμου τούτου.

23.10.2013

Πλατεία Αττικής

Προθάλαμος Ιατρείου Δρ. Κ.

Εν μέσω διακοπής Ρεύματος.

Σισυφου ανάπλασις

Καιρό τώρα,
Μέσα μου δύο εχτροί μετρώνται. Λέγει ο ένας:
" Γράψε το, μη το κρατάς
  Την θύρα άνοιξε του μυαλού σου
  Στον ήλιο βγάλε τον πόνο
  Να φωτιστεί να γίνει έκρηξη πρώτα,
  Μετά ανυπαρξία"
Ο άλλος πάλι, συνετός αποκρίνεται:
 " Κράτα το κι άλλο,
   Θαρρώ δεν είναι έτοιμο
   Τρέφεται μου φαίνεται ακόμα
   Από τον λώρο τον ομφάλιο,
   Των ιδεών και του πόνου σου."
  Και είναι τέτοια η διχόνια τους
  Που χτυπιούνται και παλεύουν
  Ακόμα και στου ονείρου την ιερή στιγμή,
  Χτυπιούνται και ματώνουν,
  Δε νοιάζονται θαρρείς, οτι εγώ πονώ.
  Και πάντα, από τον πόνο
 Να γλιτώσω ακούω το δαίμονα
 Και στο λευκό γεννάω,
 Μα σαν η βιάση μου αυτή εκτρώματα να τήκτει
 Καινά άλγη πιο σκληρά
........
Ύστερα ξαναρχίζουν...

 Aθήνα 14.03.2012, το πρώτο με την κόρη μου να κοιμάται δίπλα μου....