ا (Aλεφ)

Είναι η αρχή

Ενός φωτός που αργοσβήνει

Κάθε φορά που την πλάτη σου γυρνάς

Στον αέρα που το ιδρωμένο σου κεφάλι γεμίζει

Χτυπώντας το με ρυθμό περίεργο

Δίνει φωνή στα δικά σου βήματα

Που ξεδιπλώνονται μέσα στη νύχτα

Περπατώντας στα ψηφιδωτά

Του πελαργού που αρνήθηκε τη φύση του

Για να γίνει καλλιτέχνης

Ξάφνου βρέθηκε στης γης τον πυρήνα

Λαβωμένος από τη μανία της αργοπορίας

Βρέθηκε να τρυπάει την άσφαλτο

Που τα αργά σου βήματα οδηγεί

Πίσω στο καμίνι που τα πάντα ξεκίνησαν

Με τη μυρωδιά από λουκούμι

Να ξεχύνεται στις μετ-εφηβικές σου αναμνήσεις

Που με κόπο πλέκουν φωλιά

Τη δημιουργία του σύμπαντος να αρχίσουν ξανά

Σαν μια μήτρα που επίμονα  σου ζητάει

Μέσα της να επανέλθεις

Καθώς οι γλωσσοδέτες που έμαθες δεν ήσαν αρκετοί

Και τώρα οφείλεις να στροβιλιστείς σε φθόγγους καινούς

Σάμπως και θα καταλάβουν-αυτοί

Αυτοί που έχουν σημασία-

Πως το πανηγύρι αυτό

Ξέμεινε καιρό χωρίς φώτα

Γιατί η αναίδεια, φωλιάζει στις πιο ψηλές κολώνες

Από το τέσσερα (4) στο επτά (7)

Και πάλι ανάποδα

Αυθαδιάζει μπροστά στο αγέννητο

Που του φωνάζω να κάνει γρήγορα

Μήπως και προλάβω

Μερικές στιγμές ακόμα

Φέρες, Βεράντα Εισόδου, Σπίτι Β

Αφιέρωμενο στο Δάσκαλο

 26.05.2012