Βάρκα Από Σαπούνι (Σκόπελος)

Πήρα σαπούνι, από αυτό το πράσινο
Που η γιαγιά μου λουζόταν
Σαν ήταν κοπελίτσα
Και έκανε τα αγόρια να τη χαζεύουν
Με μάγουλα κόκκινα από ντροπή

Πήρα σαπούνι, από αυτό το πράσινο
Σκάλισα μία βάρκα και την έριξα
Στης Σκόπελο το καταγάλανο λιμάνι
Τόσο, που σαν δάσος έμοιαζε
Σαν το ίδιο το νησί, μέσα στο πέλαγος το Αιγαίο

Πήρα σαπούνι, από αυτό το πράσινο
Ξανοίγοντας τη βάρκα με κουπιά από αλάτι
Μήπως και τους λεγεωνάριους μπορέσω και ξεπληρώσω
Που με τόσο κόπο αγωνίζονται
Για την δική μου ευημερια

Πήρα σαπούνι, και αλάτι, και βάρκα έκανα
Το περιφρόνησα το ξύλο
Γιατί μ'αυτό σταυρώσαν το Χριστό
Γιατί μ'αυτό δίχως κολύμπι επιπλέεις

Με τη βάρκα αυτή ξανοίχτηκα
Μα άρχισε να λιώνει, παν τα κουπιά
Πάει η καρίνα, έλιωσε και άφρισε
Σαν τη μπουγάδα κάτω από τον ήλιο
Μέσα στη σκάφη

Σκοπό δεν είχα να πνιγώ
Ούτε να φτάσω κάπου
Μόνο από τις αμαρτίες να πλυθώ
Λίγο πριν πιάσω πάτο

Και το σαπούνι, και το αλάτι, με ξεπλύνανε
καλά, με σφούγγιξαν μου άλλαξαν το αίμα
Το κύμα το τραχύ με ξέβρασε
Έξω στον Πάνορμο, στο Στάφυλο, στη Γλώσσα.

Και όταν πια από τα πάντα στέγνωσα
Σαν ρούχα καθαρά μου βρήκα
Είπα να σταματήσω τα πειράματα
Καιρός να πάρω το καράβι

26-02-2010 Σκόπελος
Λιμάνι, περιμένοντας το πλοίο, μέσα σε ένα νοικιασμένο Toyota Aygo

Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Η Βάρκα

Ξενοδοχεία

Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με τη μουντή ταπετσαρία,
που απλώνεται στους 4 τοίχους από άκρη σε άκρη,
Καμία ιδέα, καμία πρωτοτυπία,
Κανένα ρίσκο,
Και όμως στην ιδέα ότι θα έρθει,
Ξεπηδούσαν χρώματα από του Νταλί τη φαρέτρα
Ζωσμένα με την ακανόνιστη παράνοια του Πόλοκ,
Και αυτό το ξενοδοχείο έγινε για λίγο διαφορετικό.

Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με το αφόρητο εκείνο άρωμα,
Σαν πατσουλί κοινής γυναίκας που
Αλλάζοντας πουκάμισα προσπαθείς να κρύψεις από τη συμβία σου
Η' προσπαθείς να βγάλεις από το μυαλό σου,
Και όμως, στην ιδέα ότι θα έρθει
Ανέβλυζαν αρώματα, από τη ντουλάπα, τα συρτάρια, το ψυγείο
Λουσμένα με τη μυρωδιά μιας χαμένης άνοιξης του Τσιρκά,
Με τη λυρικότητα της ανοιξης του Βιβάλντι
Και αυτό το ξενοδοχείο, έγινε λίγο πιό εύοσμο.

Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με τις απρόσωπες εκείνες λάμπες, εκατέρωθεν του διπλού κρεβατιού
Που εκμπέμπουν άρρωστο το φως της ανάγνωσης,
Ίσα για να διευκολύνουν τον ύπνο να σε πάρει,
Ίσα να παρέχουν φως για τις πιό σκοτεινές αμαρτωλές σου σκέψεις
Και όμως, στην ιδέα ότι θα έρθει
Γέμιζε φώς χιλίων ηλίων το λυκοφωτισμένο δωμάτιο
Και εκατομμύρια φεγγάρια έσερναν μαζί τους το χορό
Σαν το στέμμα του Απόλλωνα σε περίοδο έμπνευσης,
Που το κραδένει ο Φαέθωνας λίγο πριν πέσει από το άρμα,
Και αυτό το ξενοδοχείο, έγινε λίγο πιο φωτεινο.

Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία είναι ίδια,
Με τα θλιβερά διπλά κρεβάτια με τα ωραία στρώματα
Που την μοναξία την υψώνουν στο τετράγωνο της απόστασης
Και μεγαλώνουν το χώρο της απώλειας γεωμετρικά
Δίχως να μπορείς να αγγίξεις τον τοίχο πλάι σου
Και όμως, στην ιδέα ότι θα έρθει
Κάνεις στην άκρη και στριμώχνεσαι, μήπως χώρο δε βρει και φύγει
Σαν τον αμαρτωλό που τον Χριστό εκλιπαρούσε,
Γεμάτος πληγές από του Προκρούστη το τράβηγμα,
Και αυτό το ξενοδοχείο, έγινε λιγότερο μοναχικό

Όλου του κόσμου τα ξενοδοχεία ίδια ήταν, είναι και θα είναι
Και ούτε το σώμα,
Θα μάθει να χορεύει σε λατίνικους ρυθμούς
Ούτε το φως,
Θα έρχεται να κρύβει τη νύχτα από τους ανέραστους
Ούτε η μυρωδιά,
Θα μπορέσει στον εγκέφαλο να δώσει ερέθισμα,
Ούτε το χρώμα,
Θα κάνει το μήλο να σφυρίξει ποτέ

Μοναχά σαράκια και σκουλίκια θα σέρνονται στα γερασμένα ξύλα τους
(Και οι ανακαινίσεις μη σας γελάνε, είναι πρόσκαιρες)
Θα τρώνε από την ψυχή των φιλοξενούμενων
Από την μοναξιά τους θα θεριέυουν
Στριμώχνοντας όνειρα, ελπίδες και αναμνήσεις
Στις τσέπες του πρωϊνού παντελονιού
Που για πάντα θα βγαίνει τσαλακωμένο
Από του Παπαδιαμάντη την φόνισσα πένα
Στο ίδιο ξενοδοχείο...

24-02-2010

Σκιάθος, Ξενοδοχείο Μελτέμι, Ένα χαμηλό ποτήρι Campari
Καθόλου Μουσική.

Ιδρυματισμός

Τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες
Ξυπνάς σε ένα χώρο όπου οι σκέψεις σου δε χωράνε πιά, ούτε κάν οι ανάσες σου
Φτύνοντας το αίμα σου,
Ακουμπάς τους κρύους τοίχους
-Ξέρεις άλλωστε κάθε τους εκατοστό-
Αλλάζοντας το δέρμα σου,
Βλέπεις τον ήλιο από μία οπή που ο καθένας πιά δεν προσέχει
Μιρικάζοντας τα δόντια σου,
Αναπαράγεις εικόνες μιάς οθόνης στο τεράστιο μυαλό σου.
Χρησιμοποιώντας πολλές μετοχές
Λύνεις και δένεις τη γλώσσα σου με χίλιους χρωματιστούς τρόπους
Όμως το χρώμα αδερφέ μου
Η ελευθερία εαυτέ μου
Η ζωή θάνατέ μου
Η εικόνα φωτογράφε μου
Η έμπνευση ποιητή μου
Βρίσκεται πίσω από την πόρτα
Μετά τον τοίχο
Και ο περιορισμός δεν είναι άλλο παρά
Ο χειρότερος που θα έχεις ποτέ
Ιδρυματισμός...

Αθήνα 19-02-2010

Death In Vegas- 68 Balcony

Συνέχεια...

Δεν είμαστε τίποτα, παρά
Σκόρπιες στιγμές ελευθερίας
Μέσα σε μία τεράστια αναμονή
που ξεκινάνει να έρθει μα,
Πάντα κάτι την καθυστερεί
Κάτι την τραβάει πίσω
Κάτι παγώνει τα άκρα της
Και την ακινητοποιεί...

...Όμορφα που θα είναι σαν έρθει!


21-12-2009 Αθήνα (μάλλον)

Edward Sharpe & The Magnetic Zeros- Carries On

Τραύμα

Δεν το είχα προσέξει μέχρι σήμερα
(Δε χρειαζόταν άλλωστε)
Αλλά το τραύμα μου μύριζε πικραμύγδαλο
Και ξεκίνησα να ανασαίνω, να ανασαίνω, να ανασαίνω
Μήπως και το πάρω όλο μέσα μου,
Το αίμα που είχα χάσει,
Την ευωδιά που ποτέ δεν είχα βρει.

Κι όμως ακίνητος κάτω από τον ήλιο
Ντυμένος στα λευκά μου σάβανα
Λαβωμένος ως τα σπλάχνα
Να ευωδιάζω τον τόπο
Στέλνoντας φιλιά σε όσους προσπερνούν
Από το χρόνο δίπλα και του ζητούν να σταματήσει

Χρήσιμα που είναι τα κέρματά τους σαν πέφτουν
Ίσως με την ψυχρότητά τους το αίμα σταματήσουν
Ίσως πάψει να μυρίζει πικραμύγδαλο η πληγή μου
Ίσως χορτάσω την ψυχή μου με σάρκα

Αθήνα 07-02-2010

Για κάτι χαμένες στιγμές...

Do Make Say Think- 1978