Πόρτο Μέντε

Δεν έχω μυαλό,

Το μυαλό μου είναι σαν τον ουρανό
Όλοι να το καταλάβουν μπορούν
το γαλάζιο του χρώματος του
Και τα παιδιά ακόμα το ξέρουν
Όμως και αυτοί που να τον αγγίξουν τόλμησαν
Με βέλη σιδερένια που φτύνουν φωτιές
Πόσο μαύρος είναι μέσα του διαπίστωσαν.

Δε σταματάω το μυαλό,

Το μυαλό μου είναι σαν τον ήλιο
Βγαίνει αγέρωχα το ξημέρωμα
Σκορπώντας τις ακτίνες του απλόχερα
Ζεσταίνοντας την πλάση και τα πλήθη
Μόνο για να σβήσει κάθε σούρουπο
Αφήνοντας τους ανθρώπους στα σκοτάδια
Να ζήσουνε τις ανομίες τους.

Δεν ορίζω το μυαλό,

Το μυαλό μου σαν τη θάλασσα είναι
Στην ηρεμία της ακόμα
Ρεύματα ισχυρά και υπόγεια περνούν
Και σαν φουρτουνιάζει, λιμάνια και ακτές καταβροχθίζει
Τραβόντας μέσα στην άβυσσο της
Ό,τι με κόπο έχει φτιάξει ο άνθρωπος.

Δεν υπάρχει το μυαλό,

Το μυαλό μου είναι σαν τη φωτιά
Ανάβει και καίει και λαμπαδιάζει
Μα είναι ετερότροφη και δίχως τροφή λουφάζει
Μικραίνει και μακραίνει και αυτές τις στάχτες της ακόμα
ο άνεμος τις σκορπά και τις παίρνει
Θυμίζοντας σε όλους που ήρθαμε και που θα επιστρέψουμε.

Δεν πεθαίνει το μυαλό,

Θα είναι εκεί και όταν εσύ θα έχεις φύγει
Ακόμα όταν και ο ουρανός και η θάλασσα γίνουν ένα
Ακόμα και όταν ο ήλιος βουτήξει μέσα τους
και σβήσει τη φωτιά του
Θα είναι εκεί, μονάχο του αλλά εκεί
Να τα φτιάξει όλα από την αρχή
Ένα σύμπαν καινούριο
Όπως αρμόζει σε κάτι που δεν υπάρχει...


ΥΓ: Στο λιμάνι του Πόρτο Χέλι, 19.03.2009 ένα φωτεινό πρωϊνό