Για πόσο μπορείς να αντέξεις μέσα στην θλίψη των όλων
Να κοιτάζεις μέσα σου και να βλέπεις τίποτα;
Για πόσο μπορείς να ζείς πίσω από ένα θολό τοίχο,
αντέχοντας τα γέλια των άλλων απέξω
μα στη μέσα μεριά να απλώνεται σιωπή βαθιά και ατελείωτη
Κοιτάζοντας και βλέποντας το τίποτα;
Για πόσο ακόμα η μεταλλική γεύση του ίδιου σου του σάλιου
θα δηλητηριάζει το λόγο και τα χείλη σου
σβήνοντας τις λέξεις σου και γράφοντας στη θέση τους αριθμούς
αριθμούς που κοιτάζοντάς τους υπολογίζεις το τίποτα;
Για πόσο μπορείς να βγάζεις τη σκιά από τα χέρια σου
προστάζοντάς την να χτυπήσει τους εχθρούς σου
όταν η ίδια η αδυναμία σου σε αποτρέπει
από το να χαϊδεψεις τον ίδιο σου τον εαυτό
ερωτικά όπως έκανες σε τόσους άλλους
Ψάχνοντας στη λαγνεία τους το τίποτα.
Για πόσο θα επιτρέπεις στο κόκκινό σου
Μαύρο να γίνεται, μαύρο ακανόνιστο και φωτεινό
Μαύρο σαν το αίμα που με τόσο κόπο προσπαθείς κάθε βράδυ να ξεράσεις
Μήπως και καθαρίσεις το μέσα σου από το τρομερό αυτό τίποτα;
Να το καθαρίσεις με τη μηχανή που ετοιμάζεσαι να υπηρετήσεις
Προσδοκώντας το τίποτα,
Να κοιτάζεις μέσα σου και να μη βλέπεις τίποτα...
ΥΓ: Απλά μιά συρραφή από εικόνες που με ταλαιπωρούν καιρό, από τότε που είδα τη φωτογραφία του Χ. Ακούγοντας Porcupine Tree και το αλμπουμ Stupid Dream.
3 σχόλια:
'Οταν η σκέψη σε καταπιεί και φτάσεις στο σημείο να βλέπεις μόνο σκιές απο τα είδωλα που έχεις μπροστά σου, είναι καιρός να αναστοχαστείς, να επανατοποθετήσεις τα πράγματα σε ένα άλλο αρχείο, εντελώς καινούργιο. Χρειάζεται δύναμη για να σβήσεις όλα αυτά που σε έφτασαν στο απόλυτο τίποτα, όλα αυτά που κόπιαζες κάποtε για να κερδίσεις. Και τώρα? Κοιτάς μέσα σου και υπάρχει κενό. Άλλοι το λένε εμπειρίες...Εγω το ονομάζω δυστυχία, να χάνεσαι απο την ουσία των πραγμάτων, να κυλάς στη συνήθεια των σκέψεων σα να 'ναι και αυτές δεδομένες. Η δύναμη μας γίνεται η αδυναμία μας και αυτή είναι τελικά η μόνη δύναμή μας. Καθώς διάβαζα το δημιούργημα σου θυμήθηκα τα λόγια ενός ανθρώπου που έχει για μένα ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου: τα γραπτά κείμενα που βγαίνουν σε περιόδους έντασης και πόνου είναι αυτά που μας αγγίζουν!
Το έζησα....
Ti eipes twra....
anatrixiastika omorfo...
Δημοσίευση σχολίου