Δεν πας εσύ μπροστά,
εσύ μένεις σταθερή και ακλόνητη.
Εγώ πηγαίνω προς τα πίσω.
Και ξεμακραίνεις,
ξεθωριάζει η εικόνα σου.
Όσο το βαρυτικό πεδίο της απώλειας
με ελκύει πάνω του αργά μα σταθερά,
όλο και πιό λίγο διακρίνω τη μορφή σου
να φράζει όλο και πιό πολύ το φώς
στην πόρτα που υπάρχει στο τούνελ.
Κάθε κίνηση σου επιτρέπει στον ήλιο
να με χτυπάει κατάματα και να με τυφλώνει
μικραίνοντας την ίριδα μου
κάνοντάς σε μία μικρή ζοφερή μαύρη κουκίδα.
Ακόμα και τα χρώματα χάνονται
στην προσπάθεια μου να γατζωθώ
στο κόκκινο και το γαλάζιο της ύπαρξής σου
ενώ βηματίζω ανάποδα στο γλιστερό πάτωμα.
Μ' ακούς μα δε σε βλέπω.
Με κοιτάς μα δε σε αφουγκράζομαι.
Μόνο φευγαλαίες ριπές αέρα
από το παράθυρο της ψυχής μου
θα σε φέρνουν σ'αυτή την πλευρά της σύραγγας
Μέχρι να την φράξει και αυτή
Ο Αρχιτέκτονας της ζωής και του Θανάτου.



ΥΓ: Ιδέα από την φωτογραφία του Χ επάνω. Αφιερωμένο σε μία άλλη Χ που έχει φύγει.