7 παράθυρα

Επτά παράθυρα, σε βλέπω πίσω από το προφανές της ύπαρξής σου
Σε βλέπω να ανοίγεις τα παραθυλόφυλλα και να στενάζεις κάτω από το βάρος των επιλογών σου
Χαμογελώντας, μη σε μυριστούν τα παιδιά και σε πάρουν με τις πέτρες
Επτά παράθυρα, ανοίγεις για να αεριστεί η σκοτεινή και σκονισμένη σου συνείδηση
Στο βάθος αχνοφαίνεται που είναι στολισμένη
Χωρίς να τολμάει να ποζάρει μπροστά στους περαστικούς
Καθώς οι ρυτίδες της είναι πιά αντανακλάσεις των κύκλων του ανικανοποίητου εγωισμού σου
Επτά παράθυρα, να τα κρατάς με δύναμη μην κλείσουν
Παρακαλώντας τον ήλιο να μπει μέσα στο σπίτι σου, να μπει να σε ζεστάνει
Και μετά να τον σβήσεις, πετώντας τον μέσα στον κουβά με τα απόνερα που
Έστιψες όταν καθάριζες τις αμαρτίες σου τις ίδιες
Επτά παράθυρα, με τα σπασμένα τζάμια από το χτύπημα όταν τα κλείνεις
Να κάνουν κομμάτια υποσχέσεις και χαμόγελα, σαν να έτρεξε το αίμα πάνω στα λόγια σου
Τα έβαψε μαύρα και αλλίωσε τους ήχους τους τόσο που ακούς μόνο τις άθλιες μελωδίες της κουρασμένης ανάσας σου.
Επτά παράθυρα...
Εξι παράθυρα...
Πέντε Παράθυρα...
Τέσσερα Παράθυρα...
Τρία Παράθυρα...
Δύο Παράθυρα...
‘Ενα Παράθυρο...
Περβάζι γεμάτο πληγές ...
Και ούτε μία πόρτα.

11-12-2008 Ακούγοντας 65days of static-drove through ghosts

Να κοιτάζεις μέσα σου και να μη βλέπεις τίποτα...

Για πόσο μπορείς να αντέξεις μέσα στην θλίψη των όλων
Να κοιτάζεις μέσα σου και να βλέπεις τίποτα;
Για πόσο μπορείς να ζείς πίσω από ένα θολό τοίχο,
αντέχοντας τα γέλια των άλλων απέξω
μα στη μέσα μεριά να απλώνεται σιωπή βαθιά και ατελείωτη
Κοιτάζοντας και βλέποντας το τίποτα;
Για πόσο ακόμα η μεταλλική γεύση του ίδιου σου του σάλιου
θα δηλητηριάζει το λόγο και τα χείλη σου
σβήνοντας τις λέξεις σου και γράφοντας στη θέση τους αριθμούς
αριθμούς που κοιτάζοντάς τους υπολογίζεις το τίποτα;
Για πόσο μπορείς να βγάζεις τη σκιά από τα χέρια σου
προστάζοντάς την να χτυπήσει τους εχθρούς σου
όταν η ίδια η αδυναμία σου σε αποτρέπει
από το να χαϊδεψεις τον ίδιο σου τον εαυτό
ερωτικά όπως έκανες σε τόσους άλλους
Ψάχνοντας στη λαγνεία τους το τίποτα.
Για πόσο θα επιτρέπεις στο κόκκινό σου
Μαύρο να γίνεται, μαύρο ακανόνιστο και φωτεινό
Μαύρο σαν το αίμα που με τόσο κόπο προσπαθείς κάθε βράδυ να ξεράσεις
Μήπως και καθαρίσεις το μέσα σου από το τρομερό αυτό τίποτα;
Να το καθαρίσεις με τη μηχανή που ετοιμάζεσαι να υπηρετήσεις
Προσδοκώντας το τίποτα,
Να κοιτάζεις μέσα σου και να μη βλέπεις τίποτα...


ΥΓ: Απλά μιά συρραφή από εικόνες που με ταλαιπωρούν καιρό, από τότε που είδα τη φωτογραφία του Χ. Ακούγοντας Porcupine Tree και το αλμπουμ Stupid Dream.

Δευτέρα Παρουσίαση

Στις οχθες του αχερωντα,

Εκει θα σε περιμένω

Σπρωξε τη βάρκα στο μολυσμένα από τα πτώματα νερά του

Σπρώξε τη βάρκα στα αγιασμένα από τις ψυχές νερά του

Ακολούθα το ρευμα και μπες όλο ζωή στον κάτω κόσμο

Μην ξεχάσεις μόνο να βάλεις και τον ήλιο στην πλώρη σου

Γιατί σαν φτάσεις εκεί, θα χρειαστείς το φώς του

Θα χρειαστείς το φως για να ανοίξεις τα μάτια από τις ψυχές

Τόσων νεκρών που για χιλιάδες χρόνια γίνονται στολίδια στις μάυρες όχθες

Στις όχθες αυτές σταμάτα και γέμιζε τη βάρκα σου με τα φαντάσματα

Μάζεψε κάθε τυραννισμένο πλάσμα από το σάπιο τούτο τόπο

Μάζεψε τα και με τη βία, γιατί να ξέρεις στα μάτια του παράδεισος φαίνεται ο βόθρος

Γέμισε τη βάρκα σου και ας μοιάζει να μην έχει χώρο

Οι ψυχές συμπιέζονται με χάρη θα το δείς

Αμα τους δώσεις για τον πάνω κόσμο λόγο

Ισως ώρες, μερές, χρόνια, χιλιετίες χρειαστείς για να γεμίσεις το σκαρί αυτό

Μα όταν θα το πράξεις, πάρε με και μένανε και βάλε με στην πρύμνη,

Να κοιτάω πίσω μην τυχών και έρθει αυτός που οι άλλοι ονομάζουν Χάροντα

(Εγώ τον λέω κάπως αλλιώς που δεν μπορώ να πω μπροστά σας)

Ξεκίνα το ποτάμι ανάποδα

Το κύμα θα έχεις κόντρα και όλους τους αέρηδες εχθρούς για το σκοπό σου

Με πίστη και υπομονή ξεκίνα το αργό μα χαρούμενο ταξίδι

Κωπηλάτες θα είναι οι ψυχές και δείκτης σου ο ήλιος

Και σαν ο ανήφορος δείχνει να τελειώσει,

Στο αντάμωμα του Αχέρωντα με το Μεγάλο πέλαγο,

Θα αρχίσει η Δευτέρα Παρουσίαση.

ΥΓ: Η φωτό του Χρήστου Α. Μοντέλο η Μ. Μουσική, God is an astronaut-Forever Lost, μέσα από το All is violent, all is bright (2005)

Τετάρτη, 10 Σεπτέμβριος 2008

Μουσική

Θα σου δώσω τις νότες για να φτιάξεις μουσική,
Όμως άλλαξέ τες και κάνε το τέλος τους αρχή
Βάλτες στο μεγάλο τσουκάλι της πιό κακιάς μάγισσας
Ανακάτεψέ τες καλά με την κουτάλα τη μεγάλη
Και βγάλε τραγούδι αχνιστό και περίεργο.

Θα σου δώσω το ρυθμό να χορέψεις
Όμως βγες νωρίς απο τα βήματά τα πεπατημένα,
περπάτα με αυτόν στις βουνοπλαγιές και τα ποτάμια
χόρεψε τον ήλιο στα πέλματά σου
αντάριασε τη θάλασσα στροβιλίζοντας με χάρη το κορμί
Και κάνε το χορό επανάσταση και αιτία κοσμογονίας.

Θα σου δώσω το όργανο να φτιάξεις το τραγούδι,
Όμως μην τολμήσεις να το δείς συμβατικά,
Φύσα στις μπαγκέτες και χτύπα την κιθάρα
Χάϊδεψε το πιάνο κλωτσώντας την τρομπέτα
Σημάδεψε με το ακορντεόν και πυροβόλησε με τη φυσαρμόνικα
Σκοτώνοντας όλα τα δήθεν και τα πρέπει.

Θα σου δώσω ακόμα ακόμα και τους στίχους-γιατί και αυτοί μουσική κρύβουν-
Όμως πλάσε λέξεις περίεργες και ακατάληπτες
Να μιλάς με τα πουλιά και να σε κατανοούν τα άστρα και οι άνεμοι
Χωρίς να καταλαβαίνουν να σε κοιτάν οι άτεχνοι
Μιάς ζωής τον όλεθρο να χρειάζονται για βρούν την αρχή και το τέλος σου.

Θα σου δώσω μέχρι και στάδια και πλατείες κόσμο γεμάτες
Όμως μην πλανευτείς από τα χειροκροτήματα και τις φωνές
Σταμάτα τη μουσική σου, γυρνα τους την πλάτη και μίλα τους
Πείσε τους για το μάυρο της ελπίδας και το λευκό του θανάτου χρώμα
Κράτησε μαζί σου τους λίγους, τους μερικούς, τον ένα που θα μαγευτεί
Και ίσως τότε να μου πεις πως έχεις κάνει μουσική.

ΥΓ: Η φωτογραφία στην κεφαλή είναι και πάλι του Χρήστου Α. Η ιδέα όμως πήγασε από το άκουσμα του άλμπουμ Rabbit Habbits των Μan Man και από χίλιες δυό άλλες σκέψεις που τρέχουν ενώ τρέχω.

Τετάρτη, 2 Ιούλιος 2008

«Θέλω να ζήσω» τους είπε…

Και αυτοί του έδωσαν ένα τόπο πεθαμένο

Γεμάτο θάνατο και απελπισία

Και του είπαν: «Ζήσε και γέννησε ζωή»

«Θέλω να ανασάνω» τους είπε…

Και αυτοί του χάρισαν έναν αέρα μουχλιασμένο

Υγρό και σάπιο με βρώμα από υπόνομο και χολή

Και του είπαν: « Ανέπνευσε και γέμισε οξυγόνο»

«Θέλω να πετάξω» τους είπε…

Και αυτοί του προσέφεραν έναν ουρανό μολύβι

Που κολλάει στα φτερά και χαμηλώνει μέρα με τη μέρα

Και του είπαν: «Πέτα και φτάσε στον ήλιο»

«Θέλω να δημιουργήσω» τους είπε…

Και αυτοί του έδωσαν σπασμένα σφυριά και παλιές ιδέες

Τα καρφιά είχαν σκουριάσει και είχαν σφηνωθεί στα αραχνιασμένα μυαλά

Και του είπαν: «Δημιούργησε και φτιάξε τον κόσμο»

«Θέλω να ταξιδέψω» τους είπε…

Και αυτοί του χάρισαν ένα τρένο που πήγαινε μόνο Ανατολικά

Χωρίς μηχανοδηγό, χωρίς φρένα και δίχως ράγες

Και του είπαν: « Ταξίδεψε και πες μας για τον κόσμο»

«Θέλω να βασιλέψω» τους είπε…

Και αυτοί του προσέφεραν ένα βασίλειο στον ασπρόμαυρο βάλτο

Με υπηκόους βατράχια, έντομα και φίδια και νερά δυσώδη

Και του είπαν: «Βασίλεψε και γίνε τρανός και μέγας»

«Θέλω να πεθάνω» τους είπε…

Και αυτοί του κατασκεύασαν το πιο ωραίο φέρετρο του κόσμου

Οργάνωσαν κηδεία λαμπερή με μαυροντυμένες μοιρολογίστρες

Προσκλητήρια θανάτου μοίρασαν λευκά με μεγάλα μαύρα γράμματα

Και του είπαν: «Πέθανε και πες μας πως είναι στην άλλη μεριά, γιατί αυτή είναι η αποστολή σου»

ΥΓ: Το παρόν το εμπνεύστηκα από τη φωτογραφία που βρίσκεται στην κορυφή του. Η φωτογραφία είναι γέννημα του φίλου Χρήστου Α. (στο υποσχέθηκα ότι θα έγραφα κατι φίλος). To soundtrack περιελάμβανε τα τραγούδια: Reign από UNKLE, GhostWriter απο RJd2 , Pulse απο Αrchive, Frenchy's από Holy Fuck, Ovary Stripe από Kasabian και One of these days από Pink Floyd.

Κυριακή, 8 Ιούνιος 2008

Δεν πας εσύ μπροστά,
εσύ μένεις σταθερή και ακλόνητη.
Εγώ πηγαίνω προς τα πίσω.
Και ξεμακραίνεις,
ξεθωριάζει η εικόνα σου.
Όσο το βαρυτικό πεδίο της απώλειας
με ελκύει πάνω του αργά μα σταθερά,
όλο και πιό λίγο διακρίνω τη μορφή σου
να φράζει όλο και πιό πολύ το φώς
στην πόρτα που υπάρχει στο τούνελ.
Κάθε κίνηση σου επιτρέπει στον ήλιο
να με χτυπάει κατάματα και να με τυφλώνει
μικραίνοντας την ίριδα μου
κάνοντάς σε μία μικρή ζοφερή μαύρη κουκίδα.
Ακόμα και τα χρώματα χάνονται
στην προσπάθεια μου να γατζωθώ
στο κόκκινο και το γαλάζιο της ύπαρξής σου
ενώ βηματίζω ανάποδα στο γλιστερό πάτωμα.
Μ' ακούς μα δε σε βλέπω.
Με κοιτάς μα δε σε αφουγκράζομαι.
Μόνο φευγαλαίες ριπές αέρα
από το παράθυρο της ψυχής μου
θα σε φέρνουν σ'αυτή την πλευρά της σύραγγας
Μέχρι να την φράξει και αυτή
Ο Αρχιτέκτονας της ζωής και του Θανάτου.



ΥΓ: Ιδέα από την φωτογραφία του Χ επάνω. Αφιερωμένο σε μία άλλη Χ που έχει φύγει.