Κοιτώ ψηλά και μιλώ με ταπεινότητα,
Όπως αρμόζει σε ταπεινούς να μιλούν σε
αρχόντους,
Σε εσάς, τα δέντρα απευθύνομαι
Να μας προσέχετε εμάς τα πουλιά.
Σε εσάς στρέφω τα λόγια μου
Δεν έχω που αλλού να αφήσω
Μιά σταλιά οργή και έναν ωκεανό αγάπη,
Σε εσάς τα δέντρα, που ριζώνετε τις
πλαγιές
Που τους κάμπους κυριαρχείτε,
Να μας φροντίζετε εμάς τα πουλιά.
Σε εσάς ομολογώ τον πόνο μου,
Είμαστε άπιστοι και μικροί,
Πότε εδώ και πότε εκεί,
Σας αφήνουμε τα περιττώματα μας
Όχι για να σας λερώσουμε, μα για να έχετε
λίπασμα
Εσείς τα δέντρα,
Να μας συγχωρείτε εμάς τα πουλιά.
Σε εσάς αφήνω τον αναστεναγμό μου
Σας φέρνω νέα από μακρυά,
Όχι σαν και αυτά που παίζουν στις οθόνες
σας
Δε σας μιλώ για βία, αίμα και επανάσταση
Μα για σπίτια, για ανθρώπους, για ζωή
Που άλλα δέντρα που τα ξεριζώνουνε
Χάσανε και πέσαν στο ποτάμι της λήθης
Να μας ακούτε εμάς τα πουλιά
Σε εσάς ψιθυρίζω, που κλωτσάτε ευκαιρίες
Σας δίνω τα μυστικά του πλούτου και της
καλοπέρασης
Ένα προς ένα, ποτισμένα ήδη με αίμα
Μην τυχόν και χύσετε το δικό σας
Αλοίμονο, το δικό σας είναι άγιο
Το δικό τους μίασμα και ντροπή,
Να μας συμπαθάτε εμάς τα πουλιά
Εσάς παρακαλώ, τα αγέρωχα με τις τεράστιες
ρίζες
Που νομίζετε ότι είστε ακλόνητα
Αφήστε μας λιγάκι να κοιμηθούμε στις
κουφάλες σας
Κουφάλες που έχετε στη θέση της καρδιάς
σας
Αύριο θα φύγουμε, μα να ξέρετε
Νέα πουλιά θα έρθουνε,με νέες ιστορίες
Να ξεκουραστούμε αφήστε μας
Και σας πεθάνουμε, και εμείς θα γίνουμε
λίπασμα
Να μεγαλώνετε εσείς και τα παιδιά σας
Και τα όρνεα να τρέφονται, κοιτόντας σας
με τρόπο....
Ντάκα,
Μπαγκλαντές
26.04.2015
