Μέσα μου δύο εχτροί μετρώνται. Λέγει ο ένας:
" Γράψε το, μη το κρατάς
Την θύρα άνοιξε του μυαλού σου
Στον ήλιο βγάλε τον πόνο
Να φωτιστεί να γίνει έκρηξη πρώτα,
Μετά ανυπαρξία"
Ο άλλος πάλι, συνετός αποκρίνεται:
" Κράτα το κι άλλο,
Θαρρώ δεν είναι έτοιμο
Τρέφεται μου φαίνεται ακόμα
Από τον λώρο τον ομφάλιο,
Των ιδεών και του πόνου σου."
Και είναι τέτοια η διχόνια τους
Που χτυπιούνται και παλεύουν
Ακόμα και στου ονείρου την ιερή στιγμή,
Χτυπιούνται και ματώνουν,
Δε νοιάζονται θαρρείς, οτι εγώ πονώ.
Και πάντα, από τον πόνο
Να γλιτώσω ακούω το δαίμονα
Και στο λευκό γεννάω,
Μα σαν η βιάση μου αυτή εκτρώματα να τήκτει
Καινά άλγη πιο σκληρά
........
Ύστερα ξαναρχίζουν...
