Ο ακρόλιθος της ευτυχίας είναι όταν δεν γράφω,
Όταν δεν χρειάζεται να πιέσω τόσο το μυαλό
Όταν δε χρειάζεται να στριμώξω την ύπαρξή μου
Σε μερικές χαζές αράδες
Που την επόμενη μέρα δε θυμάμαι
Σαν τους ανθρώπους που περνάν με σκυμμένο κεφάλι
Κάθε μέρα δίπλα μου στους δρόμους
Με λειψό ενδιαφέρον για τον αέρα που αναπνέουν
Αλλά φαιδροί αρκετά να ατενίζουν το σύμπαν
Σαν να το γέννησαν εχτές
Ο ακρόλιθος της ευτυχίας είναι όταν δεν σηκώνω τα χέρια μου
Να νιώσω τους παλμούς του πόνου χαμηλά στο στομάχι μου
Να τους μετουσιώσω σε λέξεις που χάνουν τον αυτοπροσδιορισμό τους
Αμέσως μόλις τις απελευθερώσω από τη φυλακή του νοήματος
Και τις κάνω εικόνες και ταξίδια ατελείωτα
Στους πιο σκοτεινούς λαβύρινθους
Στις πιο φωτεινές γωνιές της πλάσης
Στους πιο έναστρους ουρανούς
Με το πιο βαθύ σκοτάδι
Ο ακρόλιθος της ευτυχίας είναι όταν δεν πλανάται σκέψη στο μικρό μου κεφάλι
Όταν δεν σφαδάζω από το άλγος να γεννήσω νέα αποβράσματα
Όταν δεν αγκιστρώνονται οι ιδέες στα χείλη μου και δεν λεν να βγουν
Και κατηφορίζουν με βία στα ακροδάχτυλα
Λες και το στόμα δεν φτιάχτηκε για να μιλά
Αλλά τα νύχια και οι παλάμες μου βγάζουν κραυγές
Μέσα στην αγωνία τους να τους ακούσει κάποιος
Αν και όποιος τους ακούει στο τέλος τον πνίγουν
Για να βρουν τον επόμενο και τον επόμενο
Ώσπου να τελειώσουν όλοι οι στοργικοί αυτού του κόσμου
Και να μείνουν τα καθάρματα και οι λιμασμένοι
Οι πιο βρώμικοι από τους σάπιους
Οι όμοιοι μου, τα αδέλφια μου και οι εραστές μου
Είμαι σκόνη, χωράω στις χαραμάδες των σκέψεων
Στις πέτρες των δρόμων και στα αυλάκια των ελαστικών
Απλώνομαι στο κράσπεδο να με πατάν οι απρόσεκτοι
Και με τινάζουν οι γιάπηδες από τα σακάκια τους
Είμαι σκόνη, μα όταν φυσάει διαλύομαι
Χάνομαι και κάθε λίγο μου λείπουν και μερικοί κόκκοι
Η κλεψύδρα μου διαλύεται στο χρόνο
Και οι πονηροί τρίβονται απάνω μου
Να γλιτώσουν την απρόσωπη φαγούρα τους
Με εκείνο το ανέκφραστο χαμόγελο που καθυστερεί να δώσει απαντήσεις
Και όταν τις δίνει είναι μονολεκτικές και ανούσιες
Σαν τους χρησμούς της Πυθίας μετά τις ορμηνεύουν
Όπως θέλουν και μπορούν και τους βολεύει
Και εγώ εκεί νομίζω ότι βρίσκω τον ακρόλιθο της ευτυχίας μου,
Όμως εκεί γεννιέται ο θάνατός μου και η συντριβή μου
Ακριβώς πάνω στο θρίαμβό μου εκρήγνυμαι
Χωρίς να σκορπίσω θραύσματα,
Μόνο θόρυβο και κατηγορίες
Για την κατάντια μου και το κακό μου χάλι
Στον ακρόλιθο της ευτυχίας μου χρόνια τώρα κατουράω
Γλύφω, καθαρίζω και συνεχίζω
Ώσπου να ματώσει η γλώσσα μου
Ή ώσπου να τον λιώσω.
Έτσι ξορκίζω το χαμόγελο…
Aθήνα 8/11/2011
God is an Astronaut- Suicide by Star
