Τελευταία χωνεύουμε πιο εύκολα
Ακόμα και το άβραστο φαΐ
Και τις πέτρες ακόμα που
Στο στομάχι πέφτουν κάνοντας κρότο
Η μία καθώς χτυπάει πάνω στην άλλη
Αφού για ξεροκόμματα τις βλέπουμε
Ίσως βέβαια βοηθάν και οι γροθιές στο σώμα
Που μάθαμε να δεχόμαστε
Τον πόνο που προκαλούν
Σαν πειραματόζωα ενστερνιζόμαστε
Την χώνεψη μας διευκολύνουν
Από τότε που σταματήσαμε να ξερνάμε
Από τότε που γίναμε αυτό που τρώμε
Το άνοστο, το βρώμικο, το λιπαρό φαΐ
Εκείνο που μία φορά σε σκύλους το πετούσαμε
Τώρα το μηρυκάζουμε, δεν το μασάμε απλά
Το βάζουμε μέσα μας βαθιά
Με αλκοόλ το σβήνουμε
Λίγο πριν το ρεύμα κλείσει
Μαζί με τα βλέφαρα,
Μέχρι αύριο
Σαν πόσα αύριο να ‘μείναν…
Nickel Eye- Brandy of the Damned
