Δεν κρέμεσαι από το κενό, Αλλά
Απλώνεσαι από πάνω του, Προσπαθείς
Να το γεμίσεις με τους ήχους σου, Δυνατά
Να ακουστούν οι λέξεις σου, Απέναντι
Χωρίς να ζητάς απόκριση, να Nιώσεις
Με μία κουβέντα να καταλάβεις, τα Πάντα
Χωρίς να γίνεται το χτες, Σήμερα
Κατεβαίνεις τις σκάλες, Βιαστικά
Όμως εγώ πήρα τον άλλο ανελκυστήρα, Να σε προλάβω
Γιατί χάθηκες στον μαύρο ορίζοντα, Προσπαθώντας
Να αγγίξεις το κρύο μέταλλο της καθημερινότητας, σαν σε Όνειρο
Σε έβλεπα μέσα από το στενό τζάμι, που Θόλωνε
Από του έρωτά μου τα χνώτα μέσα, στο Κρύο
Σε είδα στην απέναντι όχθη, Να γελάς
Να χειρονομείς τα αισθήματά σου, χωρίς Ντροπή
Διώχνοντας τους καπνούς από τα μάτια μου, Αποφασιστικά
Σα να ήθελες να με κάνεις δικό σου στον κόσμο, Μέσα
Να γυμνωθείς και να με πάρεις μέσα σου, στου μυαλού σου.
Τα τραγούδια με τους μύθους και τα διηγήματα, τα απόκοσμα
Όλα τα σκοτεινά της ζωής μου φωτίζοντας, Μονοπάτια.
Ίσως κάποια στιγμή ξανασυναντηθούμε, Μοναχοί
Χωρίς κενό και άψυχα εμπόδια, θα Μείνουμε
Να κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα χείλη, και Πάλι
Καρτερώντας την Άνοιξη εκείνη, σαν Πρώτα
Να χτυπήσει την καρδιά μας σε σημείο καίριο, Αληθινά
Με όλη την κούραση μιας ανθισμένης μέρας, στην Ανάγκη
Που όρισε η πορεία μιας ζωής που ποτέ δε ζητήσαμε, να Ζούμε.
