Επτά παράθυρα, σε βλέπω πίσω από το προφανές της ύπαρξής σου
Σε βλέπω να ανοίγεις τα παραθυλόφυλλα και να στενάζεις κάτω από το βάρος των επιλογών σου
Χαμογελώντας, μη σε μυριστούν τα παιδιά και σε πάρουν με τις πέτρες
Επτά παράθυρα, ανοίγεις για να αεριστεί η σκοτεινή και σκονισμένη σου συνείδηση
Στο βάθος αχνοφαίνεται που είναι στολισμένη
Χωρίς να τολμάει να ποζάρει μπροστά στους περαστικούς
Καθώς οι ρυτίδες της είναι πιά αντανακλάσεις των κύκλων του ανικανοποίητου εγωισμού σου
Επτά παράθυρα, να τα κρατάς με δύναμη μην κλείσουν
Παρακαλώντας τον ήλιο να μπει μέσα στο σπίτι σου, να μπει να σε ζεστάνει
Και μετά να τον σβήσεις, πετώντας τον μέσα στον κουβά με τα απόνερα που
Έστιψες όταν καθάριζες τις αμαρτίες σου τις ίδιες
Επτά παράθυρα, με τα σπασμένα τζάμια από το χτύπημα όταν τα κλείνεις
Να κάνουν κομμάτια υποσχέσεις και χαμόγελα, σαν να έτρεξε το αίμα πάνω στα λόγια σου
Τα έβαψε μαύρα και αλλίωσε τους ήχους τους τόσο που ακούς μόνο τις άθλιες μελωδίες της κουρασμένης ανάσας σου.
Επτά παράθυρα...
Εξι παράθυρα...
Πέντε Παράθυρα...
Τέσσερα Παράθυρα...
Τρία Παράθυρα...
Δύο Παράθυρα...
‘Ενα Παράθυρο...
Περβάζι γεμάτο πληγές ...
Και ούτε μία πόρτα.
11-12-2008 Ακούγοντας 65days of static-drove through ghosts
