Για πόσο μπορείς να αντέξεις μέσα στην θλίψη των όλων
Να κοιτάζεις μέσα σου και να βλέπεις τίποτα;
Για πόσο μπορείς να ζείς πίσω από ένα θολό τοίχο,
αντέχοντας τα γέλια των άλλων απέξω
μα στη μέσα μεριά να απλώνεται σιωπή βαθιά και ατελείωτη
Κοιτάζοντας και βλέποντας το τίποτα;
Για πόσο ακόμα η μεταλλική γεύση του ίδιου σου του σάλιου
θα δηλητηριάζει το λόγο και τα χείλη σου
σβήνοντας τις λέξεις σου και γράφοντας στη θέση τους αριθμούς
αριθμούς που κοιτάζοντάς τους υπολογίζεις το τίποτα;
Για πόσο μπορείς να βγάζεις τη σκιά από τα χέρια σου
προστάζοντάς την να χτυπήσει τους εχθρούς σου
όταν η ίδια η αδυναμία σου σε αποτρέπει
από το να χαϊδεψεις τον ίδιο σου τον εαυτό
ερωτικά όπως έκανες σε τόσους άλλους
Ψάχνοντας στη λαγνεία τους το τίποτα.
Για πόσο θα επιτρέπεις στο κόκκινό σου
Μαύρο να γίνεται, μαύρο ακανόνιστο και φωτεινό
Μαύρο σαν το αίμα που με τόσο κόπο προσπαθείς κάθε βράδυ να ξεράσεις
Μήπως και καθαρίσεις το μέσα σου από το τρομερό αυτό τίποτα;
Να το καθαρίσεις με τη μηχανή που ετοιμάζεσαι να υπηρετήσεις
Προσδοκώντας το τίποτα,
Να κοιτάζεις μέσα σου και να μη βλέπεις τίποτα...
ΥΓ: Απλά μιά συρραφή από εικόνες που με ταλαιπωρούν καιρό, από τότε που είδα τη φωτογραφία του Χ. Ακούγοντας Porcupine Tree και το αλμπουμ Stupid Dream.
